Laura liet de kaars vallen! Het vuur verspreidde zich, waardoor ze stikte in de rook en bewusteloos raakte.

Laura weet de boel te blussen en doet krampachtig alsof er niks is gebeurd. De thuishulp trapt er in, maar Julian ruikt lont als hij langskomt om te praten over Henk. Het is ‘m duidelijk dat er brand is geweest. Julian kan het niet langer ontkennen: het is beter als Laura naar een verzorgingshuis gaat.

Het was een moment dat alles veranderde. Laura’s trillende handen verloren hun grip op de kaars, en met een zachte plof viel hij op de grond. Een onschuldig vlammetje groeide in luttele seconden uit tot een hongerig monster. De vlammen likten aan de gordijnen, de vloer, de muren – een chaos van vuur die de kamer opslokte. Rook vulde de lucht, dik en verstikkend, terwijl Laura hoestend en wanhopig naar adem hapte. Haar ogen brandden, haar longen schreeuwden om zuurstof, tot de duisternis haar opslokte en ze bewusteloos neerviel, een stille pop te midden van de hel.

 

 

Maar het verhaal eindigt hier niet. Toen Laura bijkwam, omringd door de stank van verschroeid hout en de nasmeulende resten van haar eigen roekeloosheid, greep de paniek haar bij de keel. Met bevende handen en een bonzend hart wist ze het vuur te doven – net op tijd. De kamer was een slagveld, maar Laura’s geest was nog scherper: niemand mocht dit weten. Ze veegde de as weg, maskeerde de rooklucht met een goedkope spray en trok haar gezicht in een onschuldige plooi. Toen de thuishulp arriveerde, speelde ze haar rol met verve. “Oh, niets aan de hand,” zei ze met een geforceerde glimlach, terwijl haar ogen nerveus heen en weer schoten. 

 

De thuishulp, argeloos en goedgelovig, knikte en ging aan het werk. Maar Laura’s maskerade was niet waterdicht.

Enter Julian. Hij stapte de kamer binnen met een onschuldige reden – een praatje over Henk – maar zijn neus ving iets op wat Laura niet kon verbergen. De scherpe geur van verbrand textiel prikte in zijn zintuigen. Zijn ogen dwaalden over de verschroeide randen van het tapijt, de zwarte vegen die Laura over het hoofd had gezien. “Wat is hier gebeurd?” vroeg hij, zijn stem laag en doordringend. Laura’s lach stokte in haar keel. Ze stamelde, ontkende, maar Julian’s blik sneed door haar leugens als een mes. Hij zag het allemaal: de chaos die ze probeerde te verbergen, de waarheid die in de rook was blijven hangen.

 

Voor Julian was dit de druppel. Al maanden zag hij Laura’s grip op het leven verslappen, maar dit? Dit was een alarmsignaal dat hij niet kon negeren. Zijn gedachten tolden. Wat als hij niet was gekomen? Wat als het vuur haar had verteerd? De beelden van een verkoolde Laura achtervolgden hem, en zijn besluit stond vast. “Dit kan zo niet langer,” zei hij, zijn stem zwaar van overtuiging. “Laura, je moet naar een verzorgingshuis.” Haar ogen sperden wijd open, een mengeling van woede en angst flitste erin op. Was dit het einde van haar vrijheid? Of het begin van iets veel duisterders?

 

Wat gebeurde er echt die dag? Hoe ver zou Laura gaan om haar geheim te bewaren? En wat weet Julian dat hij nog niet prijsgeeft? Eén ding is zeker: achter de gesloten deuren van haar huis smeult een verhaal dat wacht om onthuld te worden.