Bas Muijs over roerig soapjaar en spectaculaire GTST zomercliff: ‘Er komt een enorme woede los in Stefano’

 

Dit is een langere versie van het interview dat Bas gaf aan de programmabladen over de GTST zomercliff.

Wat maakt deze zomercliff zo speciaal?

“In de zeventien seizoenen waarin ik te zien ben geweest, heb ik nog niet eerder meegemaakt dat een cliffhanger doelbewust met zo’n lange aanloop werd opgebouwd. Alle ellende die de afgelopen maanden op de familie Sanders is afgekomen blijkt veroorzaakt door één en dezelfde persoon. De boosdoener is een oude bekende die heel dicht bij hen staat en een rekening wil vereffenen.”

Wat mag je al prijsgeven?

“Vele losse eindjes en onverklaarbare zaken blijken toch met elkaar te maken te hebben. Die verhaallijn beleeft zijn apotheose op een kasteel waar een hele explosieve sfeer ontstaat. De impact gaan we nog maanden in de serie voelen. Het vormt een springplank voor verhaallijnen na de zomer waarin nog meer oude gezichten terugkeren Dit is pas het begin.”

Wat wordt Stefano’s rol in de zomercliff?

“Hij heeft een absolute hoofdrol. Stefano is de laatste maanden gigantisch door de mangel gehaald. Als hij ontdekt hoe hij gemanipuleerd en belazerd is, komt er een enorme woede in hem los en neemt hij het heft in eigen handen. Kijkers hebben hem lang niet zo gezien: sinds hij twee jaar geleden in een rolstoel belandde, is zijn rol toch vaak afwachtend en lijdend. Nu neemt hij het voortouw en de dingen die hij gaat doen hebben grote gevolgen voor hem en de hele familie.”

Hoe is het om als acteur in een rolstoel te spelen?

“Als ik destijds had geweten hoe lang de nasleep zou zijn had ik vast niet zo juichend in de schrijverskamer gezeten, haha. Mensen zeggen weleens grappend ‘lekker relaxed, je hoeft alleen maar te zitten!’ Maar er komt best wat kijken bij acteren in een rolstoel: je lichaamstaal is grotendeels weg, je moet alles overbrengen met je handen, gezicht en ogen. Dat is iedere dag weer een uitdaging, nog los van het fysieke aspect.”

Wat maakt het fysiek lastig?

“Door de dwarslaesie is Stefano vanaf zijn middel verlamd. Dat betekent dat ik bewust mijn onderlijf niet mag gebruiken. Probeer maar eens een paar uur niet je benen te bewegen als je met iemand zit te praten, dat is zoveel lastiger dan het lijkt. In één van de allereerste scenes na het ongeluk zie je dat ik in het ziekenhuisbed tóch heel even mijn been beweeg. Dat kan echt niet, sindsdien leg ik daarom bij bedscènes loodzware ballastzakken over mijn knieën en enkels zodat ik echt geen kant op kan. Dat werkt heel goed, al is het een kleine marteling. Sowieso blijf ik op de set ook tussen de opnames door zoveel mogelijk in mijn stoel om in die mindset te blijven.”

Hoe is Stefano veranderd sinds zijn ongeluk?

“Hij is extremer geworden in zijn emoties, dat maakt hem als karakter interessanter dan hij al was. Na het ongeluk overwoog hij bijvoorbeeld een eind aan zijn leven te maken. Dat waren gitzwarte scenes: prachtig in beeld gebracht maar heftig om te spelen. Achteraf kwamen daar zo ontzettend veel emotionele reacties op van mensen die in hun eigen omgeving iets soortgelijks hadden meegemaakt. Dan merk je hoe zeer kijkers meeleven met de personages en er ook steun uit putten.”

Krijg je echt zoveel reacties?

“Enorm. Niet alleen over de zelfmoordpoging, maar ook toen het daarna weer goedkwam met Merel. Er was in het begin veel ophef over hun relatie, een leeftijdsverschil van 26 jaar is ook niet niks. Maar die kritiek verstomde snel omdat mensen van het koppeltje gingen houden: het werkte tussen die twee. Ook door de goede chemie die Sophie Bouquet en ik hadden, daar moet je ook maar geluk mee hebben. Het liep uiteindelijk stuk omdat Sophie uit de serie ging. Ze wilde haar vleugels uitslaan en dat gun ik haar van harte, al had ik het ook niet erg gevonden als ze nog een jaartje gewacht had.”

Stefano is ook veel Italiaanser geworden, wat vind je daarvan?

“Dat past precies bij hem. In de serie heeft hij jarenlang in New York gewoond, maar hij is opgegroeid in Italië, een land waar ik zelf ook enorm van hou. Afgelopen zomer was ik er op vakantie en heb ik wat spulletjes gekocht die inmiddels op de set van de trattoria staan. Dat helpt allemaal om het gevoel te versterken, net als de vele Italiaanse teksten die de schrijvers hem geven. Soms improviseer ik daar nog wat bij. Ik spreek de taal niet vloeiend, maar kan me aardig redden en probeer het zo authentiek mogelijk te laten klinken. Laatst vertelde een Italiaan me: ‘Wij horen er wel een Nederlands accentje in, maar jullie kletsen geen onzin”. Het lijken kleine details, maar daar doe je het voor.”

Over authenticiteit gesproken, in hoeverre kun je uit eigen ervaringen putten om Stefano’s ellende te spelen?

“Alles wat je meemaakt kun je gebruiken. Zo was Stefano ontzettend onzeker over de experimentele dwarslaesiebehandeling in Bazel. Die emotie voelde ik drie jaar geleden zelf toen ik in het ziekenhuis op mijn openhartoperatie lag te wachten. Toen Cas Jansen als Julian in de serie ook een infarct kreeg en geopereerd moest worden, kon ik hem daar alles over vertellen. De productie heeft zelfs het litteken op zijn borst één op één gekopieerd van het mijne. Dat vond ik heel bijzonder.”

Hoe houd je alle ellende die je speelt voor jezelf dragelijk?

“Door de combinatie van licht en donker. Naast Goede tijden… sta ik ook al een aantal jaren op de planken met kluchten en theatercomedy’s. Ik vind het heerlijk om als Stefano overdag de duisternis op te zoeken om dan vervolgens ’s avonds een hele zaal te laten schaterlachen. In tegenstelling tot televisie krijg je in het theater direct reactie van het publiek. Dat geeft me zoveel energie dat ik er weer helemaal tegenaan kan, ook als ik de volgende ochtend om 7.00 uur weer op de set moet staan.”

Toch is overdag én ’s avonds werken intensief, hoe gaat het nu met je?

“We zijn ruim drie jaar verder en alles gaat goed. Zelfs het gedeelte van mijn hart dat door het infarct was afgestorven heeft zich hersteld. Ik kan alles weer: voetballen, wielrennen, de hele dag bezig zijn. Ik heb drie jonge kinderen, mijn grootste vrees was dat ik niet meer de actieve vader kon zijn die ik was. Maar dankzij die vier omleidingen gaat ‘t misschien zelfs wel beter dan voorheen.”

Wat heeft je geholpen het vertrouwen in je lijf weer te vinden?

“Voor de operatie zei mijn vaatchirurg: ‘Ik beloof je dat je over zes dagen weer een balletje kunt trappen’. Dat kon ik me niet voorstellen: ik had al van lotgenoten gehoord dat ze compleet in de kreukels lagen en dat hun herstel maanden duurde. Maar als de arts zoiets zegt, ga je toch anders denken. Op mijn laatste dag in het ziekenhuis had hij dat balletje echt bij zich en moest het gebeuren. Alleen al uit bed komen was vreselijk pijnlijk, maar uiteindelijk hebben we tien minuutjes op de gang de bal overgeschoten. Ik dacht toen: “Potverdorie, ik heb veel pijn, maar ik kán dit”. Sindsdien heb ik een rotsvast vertrouwen in mijn lichaam gekregen.”

Klinkt alsof je ook van nature een positieve mindset hebt?

“Natuurlijk heb ik ook weleens twijfels, maar als ik één ding heb geleerd is ’t dat het leven te kort is om lang in ellende te blijven hangen. Iemand had eens alle krantenkoppen op een rij gezet van wat me de laatste jaren is overkomen: mijn hartinfarct, dat auto-ongeluk op de snelweg en de gijzelingszaak: “Deze man leeft in zijn eigen soap!” stond erbij. Je zou ‘t haast denken… Het waren traumatische ervaringen waar ik bewust niet te lang bij stil wil staan. Het is gebeurd, het was vreselijk, maar ik kijk liever positief vooruit en geniet ongelooflijk van mijn baan en het leven dat ik mag leiden met mijn vrouw en gezin.”