Zal ze sterven aan kanker?

Het einde van de week brengt een onverwachte wending: ondanks alles keert Troj terug naar het ziekenhuis. Nola wil hem in eerste instantie absoluut niet zien, nog niet klaar om de deur te openen naar de intense emoties die hij met zich meebrengt. Maar Troj is vastbesloten. Koppig blijft hij terugkomen, zijn loyaliteit onbreekbaar, zelfs als ze hem wegduwt.

Op een avond, terwijl Nola vredig slaapt, kan Troj het niet laten. Voorzichtig streelt hij over haar haren, een tedere, troostende aanraking. Maar wat hij ontdekt, slaat in als een mokerslag: plukken haar glijden door zijn vingers. De chemo begint zijn verwoestende werk te doen. Geschrokken licht Troj onmiddellijk Bing en Nina in. De angst en machteloosheid staan in hun ogen geschreven – hun Nola, zo jong en veerkrachtig, verliest nu haar haar. En Nina wordt verteerd door één enkele vraag: hoe vertelt ze haar dochter dat een pruik misschien onvermijdelijk is?

Nina worstelt met deze vreselijke waarheid, maar Nola blijft voorlopig onwetend. Tot die dag in het ziekenhuis, waar alles verandert. Nola en Troj hebben eindelijk de vrede hervonden en liggen samen in het bed, delen oortjes en verliezen zich in de muziek, vergetend wat er zich buiten deze vier muren afspeelt. Maar dan, in een enkele beweging, trekt Nola een oortje uit – en met die simpele handeling, trekt ze ook een grote pluk haar los. Het moment dat ze haar hand opent en de pluk ziet, bevriest de tijd.

Haar ogen vullen zich met tranen, het besef inslaand als bliksem. De realiteit, die haar zo lang bespaard is gebleven, is nu onvermijdelijk geworden. Ze barst in snikken uit, het verdriet en de angst eindelijk loslatend. Troj, altijd bij haar zijde, trekt haar dicht tegen zich aan en omarmt haar, terwijl hij fluistert dat ze sterker is dan wat dan ook.

Dit moment in het ziekenhuis is rauw en hartverscheurend – maar het is ook het begin van een nieuwe fase in Nola’s strijd, één waarin ze niet langer vecht tegen zichzelf, maar voor zichzelf.