OVERWEGING: Stress om stemmen in De Bondgenoten: Zal Lynn moeten vertrekken na de stemresultaten?
De finaleweek is in zicht in De Bondgenoten en de bondjes moeten dan ook moeilijke keuzes gaan maken. Een gesprek tussen Lynn, Charissa en Manon brengt een lastig punt naar boven.
Evengoed naar huis sturen?
Lynn vraagt Charissa of ze haar naar huis zou sturen, wetende dat ze wil blijven. Charissa’s eerlijke antwoord verrast haar. Lynn: “Als ik tegen jou zou zeggen dat ik toch niet naar huis wil, zou je me dan evengoed naar huis sturen?”
Lieve meid, maar sluw
“Ik weet het echt niet… Ik ga hier ook geen uitspraken over doen”, is het eerlijke antwoord van Charissa. Manon zit er ook bij en die haalt aan dat ze binnen hun bondje ook op Precious kunnen gaan. “Het is zo’n lieve meid, maar wel sluw. Stel ik ga op Precious stemmen, dan krijg ik de halve loods achter me aan.” Check hier het hele fragment van de dames die in de knoop raken.
Lynn’s hart bonkt in haar borstkas terwijl ze Charissa recht in de ogen kijkt. De spanning in de kamer is om te snijden. Dit is het moment van de waarheid. Haar stem trilt nauwelijks hoorbaar wanneer ze de vraag stelt die haar al de hele tijd bezighoudt:
“Als ik tegen jou zou zeggen dat ik toch niet naar huis wil, zou je me dan evengoed naar huis sturen?”
De stilte die volgt, lijkt eindeloos. De andere deelnemers houden hun adem in, hun blikken schieten van Lynn naar Charissa. Dit is een vraag waarop geen gemakkelijk antwoord bestaat, en dat weten ze allebei. Maar Charissa aarzelt niet. Haar ogen, scherp en ondoorgrondelijk, ontmoeten die van Lynn met een ongekende vastberadenheid. Dan, zonder een spoortje twijfel in haar stem, spreekt ze de woorden die Lynn niet had verwacht.
“Ja.”
Een golf van ongeloof en spanning trekt door de ruimte. Lynn’s gezicht vertrekt, haar adem stokt even. Ze had op medeleven gehoopt, op een moment van aarzeling misschien, maar in plaats daarvan krijgt ze een eerlijke, genadeloze waarheid. De woorden snijden scherper dan ze had gedacht.
“Waarom?” Haar stem is nauwelijks meer dan een fluistering, haar ogen groot en zoekend. “Waarom zou je dat doen, als je weet dat ik wil blijven?”
Charissa’s blik verzacht niet. Ze is vastberaden, kalm, en misschien zelfs een beetje onbewogen. “Omdat ik doe wat ik denk dat het beste is. Voor het spel. Voor mezelf.”
De spanning in de kamer stijgt. Dit is geen simpele kwestie meer van stemmen of strategie. Dit is een confrontatie van principes, van loyaliteit versus eigenbelang. De andere deelnemers kijken elkaar ongemakkelijk aan, voelend hoe de energie in de ruimte verschuift. Lynn’s lippen trillen even voordat ze zich op elkaar perst. Haar handen ballen zich tot vuisten.
Ze had gewild dat Charissa zou twijfelen, dat er een sprankje medelijden in haar stem zou klinken. Maar nee. Haar antwoord was resoluut. Onherroepelijk. Lynn voelt een mengeling van woede en teleurstelling door haar heen razen. Dit is meer dan een spel voor haar. Dit is haar kans, haar droom, haar strijd.
Ze slikt en dwingt zichzelf om overeind te blijven. “Dus dat is het dan?” Haar stem is nu steviger, haar blik doordringender. “Geen twijfel? Geen seconde waarin je denkt: misschien verdient ze nog een kans?”
Charissa haalt kort adem, haar gezicht onbewogen. “Ik heb mijn beslissing genomen.”
Lynn knikt langzaam. Een trieste glimlach krult om haar lippen, maar haar ogen fonkelen van emotie. Ze had gehoopt op een ander antwoord. Maar misschien had ze dit wel moeten zien aankomen.
