SO SAD: Het vertrouwen van Brijan is geschaad; El Che daagde de Sharks uit voor een gevecht, ook al zeiden ze dat ze dat niet zouden doen

Het verraad van El Che en de Gieren sloeg in als een bom. Brijan kon het nauwelijks bevatten. De woorden die ooit vol belofte klonken, waren nu niets meer dan loze klanken die hem in verwarring achterlieten. Hoe hadden ze dit kunnen doen? Hoe had El Che, van alle mensen, dit kunnen laten gebeuren?

Met gebalde vuisten en een troebele blik staarde Brijan voor zich uit. Hij herinnerde zich nog goed hoe El Che en de Gieren hem verzekerd hadden dat ze zich buiten de strijd zouden houden. “We zullen de Haaien niet uitdagen,” hadden ze gezegd, en Brijan had hen geloofd. Hij had hen vertrouwd. Maar nu stond hij hier, met het verraderlijke nieuws bonzend in zijn hoofd als een dreigende storm die op het punt stond los te barsten.

El Che wist dat hij moest spreken. Hij zag de teleurstelling in Brijans ogen, een teleurstelling die dieper sneed dan welk mes dan ook. “Brijan, luister,” begon hij, zijn stem laag en haast smekend. “Het was niet zoals je denkt. We hadden geen keus. De omstandigheden veranderden.”

Brijan snoof en schudde zijn hoofd. “Geen keus? Geen keus?! Je beloofde me… JULLIE beloofden dat jullie dit niet zouden doen!” Zijn stem sloeg over van woede en teleurstelling. Het voelde alsof de grond onder hem werd weggeslagen.

El Che probeerde zich te verdedigen, maar Brijan had genoeg gehoord. Dit was geen simpel misverstand. Dit was verraad. En verraad had een prijs. “Je hebt niet alleen mij teleurgesteld, El Che,” vervolgde Brijan, zijn stem nu ijzig kalm. “Je hebt ons allemaal verraden. Je hebt de Bondgenoten verraden.”

De stilte die daarop volgde was verstikkend. Zelfs de wind leek stil te vallen, alsof de wereld wachtte op wat er zou volgen. De ogen van de omstanders flitsten heen en weer tussen de twee mannen. De spanning was ondraaglijk. Zou Brijan dit zomaar laten gebeuren? Zou hij het vertrouwen dat hij ooit in El Che had gesteld zomaar laten verbrijzelen zonder gevolgen?

El Che haalde diep adem en probeerde nogmaals zijn kant van het verhaal uit te leggen. “Brijan, luister. De Haaien waren een dreiging. We konden niet blijven toekijken en niets doen. Als we niet gehandeld hadden, hadden we onze eigen ondergang getekend.”

Maar Brijan schudde zijn hoofd. “Er waren andere manieren. Je koos ervoor je woord te breken. Je koos ervoor om ons vertrouwen te verspelen. En nu…” Hij zweeg even, zijn blik donker. “Nu ben je op jezelf aangewezen.”

De woorden troffen El Che als een mokerslag. De Bondgenoten draaiden zich een voor een om en lieten hem achter. Dit was niet zomaar een ruzie. Dit was een breuk die niet zomaar gelijmd kon worden. En El Che wist dat maar al te goed.